در بدو امر تصميم داشتم وصيت كنم و امر مدرسه سازي را به فرزندانم واگذار كنم. بعد به اين فكر افتادم كه چرا تا خودم زنده ام دست به اين كار نزنم و ضمن آن فرزندانم را هم به همراهي دعوت كنم. گذشته از اين كه خودم وارد اين كار شدم پدرم هم سابقه امر خير داشت. به ياد دارم كه ايشان باغي داشتند كه آن را در اختيار آموزش و پرورش گذاشتند و علاوه براين نيز قطعه زميني در قصر الدشت شيراز خيابان ولي عصر داشتند كه آن را هم در اختيار اين اداره قرار دادند و پس از احداث مدرسه به نام هميري جهت بهره برداري كودكان استثنايي قرار گرفت. و در كنار اينها ساخت يك باب مسجد هم بود. در واقع اين تأثير كلام نافذ پدرم بود كه مرا به اين كار واداشت او مي گفت: گذشت از آن چه خدا به ما داده و تقسيم آن بين ديگران معجزه آفرين و روزي دهنده است، فرزندانم بالاخره ثروت شما خرج مي شود و به پايان مي رسد. آيا بهتر نيست آن را در راهي خرج كنيم تا هميشه بماند.
آن چه انجام داده ام. در مقابل جامعه و بندگان خدا اقدام كوچكي بيش نيست.
